نوشتهٔ عمران | 2024-12-05

کنشگران ایرانی به‌منظور افشای آزار و اذیت‌هایی که در زندان‌های رژیم متحمل شده‌اند، به اقداماتی از روی استیصال دست می‌زنند و این اقدامات موجی از همدردی مردم عادی ایران در شبکه‌های اجتماعی را به‌همراه داشته است.

رژیم ایران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و گروه‌های نیابتی آن مانند حزب‌الله به‌شکلی سازمان‌یافته از تاکتیک‌های ظالمانه برای سرکوب دگراندیشی و پیشبرد سیاست‌های منطقه‌ای بی‌ثبات‌کنندهٔ خود بهره می‌گیرند.

کیانوش سنجری، کنشگر باسابقه‌ای که ۹ مرتبه زندانی شده بود و ۹ ماه را در سلول انفرادی گذرانده بود، کمی پیش از اقدام به خودکشی در روز ۲۴ آبان، با صدور اولتیماتومی خواستار آزادی چهار زندانی سیاسی شد.

او برای آزادی فاطمه سپهری، نسرین شاکرمی -- که دختر نوجوانش در اعتراضات سال ۱۴۰۱ کشته شد —آرشام رضایی، کنشگر حقوق مدنی، و توماج صالحی خوانندهٔ رپ، تلاش می‌کرد.

توماج صالحی، که به‌دلیل استفاده از موسیقی خود برای حمایت از حقوق زنان و حقوق بشر در جمهوری اسلامی زندانی شده بود، در روز ۱۱ آذر پس از تحمل ۷۵۳ روز حبس، آزاد شد.

سنجری پیش از مرگ خود در شبکهٔ اجتماعی «ایکس» نوشت: «هیچ‌کس نباید به‌خاطر بیان عقایدش زندانی شود.» او همچنین نوشته بود: «اعتراض حق هر شهروند ایرانی است.»

بخش ایران عفو بین‌الملل با انتشار مطلبی در سوگ سنجری اعلام کرد: «سایهٔ سال‌ها بازجویی، بازداشت ناعادلانه، شکنجه، و تبعید او را دنبال کرد؛ چرا که کسانی که به او ستم می‌کردند، مجازات نمی‌شدند.»

«مرگ او اندوه مشترک ماست و ندای عدالت را تقویت می‌کند.»

با این حال، آزار و اذیت‌ها همچنان ادامه دارد، به‌طوری که حسین رونقی، کنشگر حقوق مدنی، گفته است که نیروهای امنیتی پس از بازداشت او در اعتراض به مرگ سنجری، او را مورد آزار جنسی قرار داده‌اند.

در واکنش به این رویداد، رونقی با لب‌های دوخته در مقابل زندان اوین تهران اعتراض کرد.

سرکوب سازمان‌یافته

فرهاد، یک کنشگر حقوق بشر مقیم تهران، به پیشتاز گفت که رژیم ایران از هر ابزار فشاری برای تشدید رنج زندانیان و ترساندن همهٔ کسانی که در مقابلش می‌ایستند استفاده می کند.

فرهاد، که نام خانوادگی خود را ذکر نکرد، گفت: «زندانیان سیاسی که صدای خود را در دفاع از مردم ایران بلند کرده‌اند، در زندان‌های جمهوری اسلامی از همهٔ حقوق انسانی‌شان محروم شده‌اند.»

او گفت: «بسیاری از این زندانیان سیاسی بی‌گناه اعدام شده‌اند و بسیاری دیگر نیز در انتظار اعدام هستند. زندان‌های رژیم به قتلگاه بی‌گناهان تبدیل شده‌اند.»

بر اساس گزارش حقوق بشر ایران، در سال جاری دست‌کم ۵۷۰ زندانی اعدام شده‌اند.

فرهاد گفت: «رژیم تلاش می‌کند مردان و زنان جوان ایرانی را که برای آزادی و رهایی از سرکوب و ظلم صدای خود را بلند کرده‌اند وادار به سکوت کند و آنها با اعدام، شکنجه، و آزار جنسی مواجه می‌شوند.»

جواد، یک روزنامه‌نگار اهل استان خراسان رضوی، ضمن توصیف کارزار سازمان‌یافتهٔ ارعاب مطبوعات، گفت که سازمان‌های امنیتی رژیم قصد دارند خبرنگاران را «با زندانی کردن و شکنجهٔ آنها در بازداشتگاه» وادار به سکوت کنند.

او گفت: «جمهوری اسلامی حتی به کوچکترین انتقادها نیز واکنش تندی نشان می‌دهد.»

او به پیشتاز گفت: «زندان‌های رژیم مملو از جوانان اندیشمند و آزادی‌خواه ایران است. دستگاه سرکوب و خشونت رژیم بدترین اشکال تجاوز را به آنها تحمیل می کند.»